Τι είναι το Ύπατο Συμβούλιο των Ελλήνων Εθνικών (Υ.Σ.Ε.Ε.);

Είναι ο σύγχρονος επίσημος φορέας της ιστορικά συνεχούς (και ήδη από το «2017» αναγνωρισμένης από την Πολιτεία ως γνωστής) Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας, και αποσκοπεί στην ηθική και φυσική υποστήριξη, αλλά και παλινόρθωση της πραγματικής, δηλαδή της Εθνικής, Πολυθεϊστικής Ελληνικής Παραδόσεως, Θρησκείας και Καθημερινού Τρόπου στη σύγχρονη Ελληνική κοινωνία η οποία καταδυναστεύεται από την Χριστιανική Ορθόδοξη Εκκλησία και από έναν αδιάλλακτο Βυζαντινισμό. Ιδρύθηκε τον Ιούλιο του «1997» με μορφή Αστικής Μη Κερδοσκοπικής Εταιρείας, η οποία πλαισιώνεται από δύο ομόκεντρους κύκλους υποστηρικτών, έναν εσωτερικό και έναν εξωτερικό. Ο πρώτος κύκλος περιλαμβάνει ενεργούς υποστηρικτές, ενώ η συμμετοχή στον δεύτερο κύκλο περιορίζεται στην απλή οικονομική υποστήριξη των δραστηριοτήτων μας. Μετά την ψήφιση του νόμου 4301/2014, που επιτέλους καθιέρωσε και στην Ελλάδα το νομικό πρόσωπο θρησκευτικού χαρακτήρα, το Ύπατο Συμβούλιο των Ελλήνων Εθνικών είναι στην δικαστική οδό για την μετατροπή του σε τέτοιο. .

Πώς περιγράφει το καταστατικό σας τους σκοπούς του Υπάτου Συμβουλίου των Ελλήνων Εθνικών;

Σκοπός του Υπάτου Συμβουλίου των Ελλήνων Εθνικών, σύμφωνα με το καταστατικό του, είναι «η με κάθε νόμιμο μέσον ευαισθητοποίηση του Ελληνικού λαού για εξασφάλιση του σεβασμού, της διάσωσης, της φυσικής και ηθικής προστασίας, της αποκατάστασης και, τέλος, της ανάδειξης, των μνημείων, συμβόλων, ιδεών και ζωντανών μορφών της αρχαίας Ελληνικής Παράδοσης, υπό την έννοια της ευρύτερης Κοσμοαντίληψης, της Φιλοσοφικής Σκέψης, της πολιτικής αντίληψης, της Εθνικής Θρησκείας, των Καλών Τεχνών, των ηθών και των εθίμων, της γλώσσας, της Μυθολογίας, της συμβολιστικής, της Ελληνικής Γραμματείας και όλων των συναφών τομέων».

Προς τι ο προσδιορισμός «Ύπατο»;

Γιατί ως ο επίσημος φορέας της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας, το Ύπατο Συμβούλιο των Ελλήνων Εθνικών αποτελεί αυτονόητα και το ανώτατο διοικητικό όργανό της. Ιδρύθηκε μετά από μακρές επαφές, συζητήσεις και διαδικασίες που ξεκίνησαν το «1993» μεταξύ των παλαιοτέρων εν Ελλάδι ομάδων Εθνικών («Διιπετούς» Αθηνών, «Ταλετά» Σπάρτης και «Έλληνων Εθνικών» Θεσσαλίας), οι οποίες πριν από αυτό είχαν καταλήξει κατά την περίοδο «1995» - «1996» στο πρόσκαιρο σχήμα του «Ομοβουλίου των Ελλήνων Εθνικών», ιδρυθέντος δύο μήνες μετά από συγκέντρωση στο νότιο Όλυμπο στις 9 Σεπτεμβρίου «1995».

Πότε ιδρύθηκε η Ελληνική Εθνική Θρησκεία;

Ως φυσικές, όλες οι εθνικές θρησκείες δεν είναι δημιουργήματα προσώπων, ούτε, κατ' επέκταση, αποκαλυπτικές. Τα θεμέλια των φυσικών κι εθνικών θρησκειών χάνονται στα βάθη της αρχαιότητος του κάθε έθνους. Είμαστε η σημερινή στιγμή τής έκτοτε μακράς πορείας της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας, επί πολλούς αιώνες μάλιστα σε καθεστώς παρανομίας, λόγω των διωγμών από τους χριστιανούς.

Το «2017» αναγνωριστήκατε από την Πολιτεία ως «γνωστή θρησκεία». Αυτό δεν έρχεται σε αντίφαση με προηγούμενη θέση σας, όπου δηλώνατε ότι δεν επιθυμείτε αναγνώριση από ένα «ημιθεοκρατικό» κράτος»; Τι άλλαξε και ζητήσατε τελικά από ένα τέτοιο κράτος να σας αναγνωρίσει;

Έως το «2014», η ελληνική νομοθεσία δεν προέβλεπε διαδικασία αναγνώρισης θρησκειών, και σε παλαιότερες μάλιστα εποχές το ζήτημα αυτό μεταφερόταν στις «Ελληνικές καλένδες» της γραφειοκρατίας, και αν κάποτε κάποιος «αλλόθρησκος» (έτσι χαρακτηρίζονται όλοι όσοι δεν ανήκουν σε χριστιανικά δόγματα) κατάφερνε να τις υπερβεί, συναντούσε την άρνηση του τοπικού ορθόδοξου μητροπολίτη, ή ακόμα και την… θεολογική κρίση θεσμικών οργάνων της Πολιτείας! Ίσχυε δηλαδή μία εξευτελιστική διαδικασία, κατά την οποία, για να υπάρξει η ενδιαφερόμενη θρησκευτική κοινότητα, όφειλε πρώτα να «αδειοδοτηθεί» από τον τοπικό ορθόδοξο μητροπολίτη. Το Ύπατο Συμβούλιο των Ελλήνων Εθνικών εξ αρχής είχε επισημάνει το απαράδεκτο αυτής της διαδικασίας και μέσω Υπομνήματος που κατέθεσε στις πολιτειακές και πολιτικές αρχές τον Μάϊο του «2006», ζήτησε, ανάμεσα σε άλλα, την καθιέρωση και στην χώρα μας νομικού προσώπου θρησκευτικού χαρακτήρα. Με την ψήφιση του ν. 4301/2014 που επιτέλους καθιέρωσε και στην Ελλάδα νομικό πρόσωπο θρησκευτικού χαρακτήρα, το Ύπατο Συμβούλιο των Ελλήνων Εθνικών έκανε χρήση του δικαιώματος, όπως αναφέραμε και στην πρώτη ερώτηση, και παράλληλα, σύμφωνα με το άρθρο 27 του εν λόγω νόμου, έκανε αίτηση για άδεια ιδρύσεως και λειτουργίας λατρευτικού χώρου.

Γιατί αυτοαποκαλείσθε «Εθνικοί»;

Γιατί «Εθνικός» είναι ο κάθε ένας που υπάρχει και συμπεριφέρεται ως φορέας μίας συγκεκριμένης εθνικής ταυτότητας και ενός συγκεκριμένου Έθους, κυρίως ενταγμένος σε μία από τις λεγόμενες «Εθνικές» (ethnic) Παραδόσεις και Θρησκείες. Θρησκειολογικώς, «Εθνικός» είναι ο κάθε άνθρωπος που δεν έχει απαρνηθεί τα πιο πάνω, ως αποτέλεσμα του προσηλυτισμού του στις ανεθνικές, «προσηλυτιστικές» (proselytic) ή «παγκόσμιες» ή «οικουμενικές» (world religions, global, universal) θρησκείες (Χριστιανισμό, Μωαμεθανισμό, Βουδισμό), δηλαδή ο κάθε άνθρωπος που συνεχίζει ν’ ακολουθεί την «Εθνική» θρησκεία του (στην αγγλική «Ethnic Religion», στην γερμανική «Εthnische Religion» ή «Stammesreligion», στην ισπανική «Religion etnica», κ.ο.κ.). Ο όρος «Εθνική θρησκεία» είναι παγκοσμίως γνωστός, σαφής και καθιερωμένος ήδη από τον 19ο αιώνα (James Freeman Clarke, 1810 – 1888). Κανονικά βέβαια, θα έπρεπε να αρκούσε η χρήση του όρου «Έλλην» για να δηλώσει αυτό που εμείς εκφράζουμε σήμερα με το «Έλλην Εθνικός», όμως, δυστυχώς, ο όρος «Έλλην» έχει υποβιβασθεί από δηλωτικός εθνικής κοσμοαντιλήψεως και συμπεριφοράς, σε δηλωτικό της υπηκοότητας του Νεοελληνικού κράτους.

Κάποιοι ισχυρίζονται πως ο όρος «Εθνικός» είναι υβριστικός. Δεν είναι;

Ο Ιουδαϊσμός αποκαλεί υποτιμητικά στα κείμενά του «γκογίμ» όλη την έξω από αυτόν ανθρωπότητα. Οι ελληνόφωνοι Ιουδαίοι της πτολεμαϊκής Αιγύπτου, απέδωσαν λανθασμένα τον όρο ως «τα Έθνη» ή «οι Εθνικοί», και βεβαίως τους μιμήθηκαν αργότερα οι θεωρητικοί του Χριστιανισμού, αλλά αυτό δεν μας αφορά. Ήταν αναμενόμενο αυτό, το να χρησιμοποιήσουν δηλαδή οι θεωρητικοί του Χριστιανισμού υποτιμητικά τον όρο «οι Εθνικοί», ενθυλακώνοντας στην ερμηνεία του όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά της προχριστιανικής ανθρωπότητας που αδυνατούσαν να τα αντιμετωπίσουν διαφορετικά, ιδίως την κοσμοαντίληψη τού πνευματικά κυρίαρχου τότε Ελληνισμού, το μεγαλειώδες αξιακό του σύστημα, την πολυαρχική του φύση, την πνευματική καλλιέργεια, την ανοχή. Ήταν η αναμενόμενη αντιμετώπιση από μια επεκτατική και παγκοσμιοποιητική θρησκεία, η οποία δεν ανέχεται ιδιαίτερες εθνικές «αποκλίσεις». Εμείς, όπως ήδη εξηγήσαμε στην προηγούμενη ερώτηση, χρησιμοποιούμε τον όρο στην πραγματική του έννοια. Άλλωστε, ακόμα και ο όρος «Έλλην» χρησιμοποιείτο μέχρι τα τέλη του 18ου αιώνος στην χώρα μας από τους χριστιανούς με υβριστική έννοια, δηλώνοντας τον «ειδωλολάτρη» ή «παγανιστή».

Δεν είστε δηλαδή «δωδεκαθεϊστές», «παγανιστές», κ.λπ.;

Όχι βέβαια. Ο όρος «δωδεκαθεϊσμός», είναι εφεύρημα της χριστιανικής προπαγάνδας για να απαξιώσει την Ελληνική Εθνική Θρησκεία ως αφελή πίστη σε μυθολογικά πρόσωπα ή για να την ταυτίσει με διάφορους αρχαιόπληκτους που τελούν αστειότητες. Η θρησκεία μας έχει, ως άπειρη πλήθυνση τους Ενός, χιλιάδες Θεούς, το Δωδεκάθεο απλώς συμβολίζει την τελειότητα του κόσμου, την αιώνια ευταξία του σύμπαντος μέσω 6 «αρσενικών» και 6 «θηλυκών» Θεών, την θεϊκή πεμπτουσία που πληροί τον Κόσμο και τον συνέχει. Η πεμπτουσία αυτή συμβολίζεται και με το «τελειότερο» από τα περίφημα κανονικά πολύεδρα του Πυθαγόρου, το Δωδεκάεδρον. Ο όρος «παγανισμός» πάλι, στη λατινική του αρχική μορφή (εκ του «paganus», χωρικός), αποτελεί μία ακόμη βρισιά των νικητών χριστιανών από τον 4ο αιώνα και μετά, για να απαξιώσουν τα υπολείμματα των Εθνικών θρησκευτών. Με αυτόν τον όρο, ταύτισαν όλους τους εμμένοντες στα εθνικά τους νομιζόμενα με την εικόνα του αμόρφωτου και αγροίκου επαρχιώτη. Στο 20ο αιώνα ωστόσο, και αφού επί αιώνες ο όρος χρησιμοποιήθηκε στις περισσότερες ευρωπαϊκές γλώσσες ως ταυτόσημος του «Εθνικός», ξαναήλθε στην επιφάνεια με το πρόθεμα «νέο-» («Νεοπαγανισμός») από διάφορους χριστιανοτραφείς κύκλους του Εσωτερισμού και του New Age. Είναι αυτονόητο πως αυτός ο «Νεοπαγανισμός» ουδόλως μας αφορά.

Είστε δηλαδή «πολυθεϊστές»;

Θα μπορούσαμε να απαντήσουμε ναι, όχι όμως δίχως την επισήμανση ότι οι όροι «μονοθεϊσμός», «πολυθεϊσμός» κ.λ.π. χρησιμοποιούνται από εμάς μόνον συμβατικά (ο όρος «μονοθεϊσμός» πρωτοεμφανίστηκε το 1660, από τον Άγγλο θεολόγο Henry More και ο όρος «πολυθεϊσμός» εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1580 από τον ρωμαιοκαθολικό Γάλλο συγγραφέα και νομικό Jean Bodin και υιοθετήθηκε αργότερα από τον αγγλικανό κληρικό Samuel Purchas, το 1613). Κάνουμε λοιπόν συμβατική χρήση του όρου «πολυθεϊσμός», μόνον σε αντιδιαστολή προς τον λεγόμενο «μονοθεϊσμό», αφού ποτέ δεν τέθηκε από την φυσιολογική ανθρωπότητα σε αμφισβήτηση η πολλαπλότητα των πάντων. Το Εν δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνον ως προϋπόθεση των πολλών, και ούτως ή άλλως, ο «μονοθεϊσμός», κατασκευή μίας μερίδας του Ιουδαϊκού ιερατείου κατά την λεγόμενη «Βαβυλώνιο Αιχμαλωσία», είναι όρος παραπλανητικός, αφού δεν έχει να κάνει με τον αριθμό των Θεών, αλλά με το ότι τοποθετεί το Δημιουργικό Αίτιο έξω από τον Κόσμο, άρα έχουμε δημιουργία τάχα εκ του μηδενός (μία εντελώς αντιεπιστημονική θέση), και, κατ' επέκταση, ο Κόσμος έχει αρχή και συνεπώς θα πεθάνει σε κάποιο μελλοντικό χρονικό σημείο, όποτε το επιθυμήσει ο κατασκευαστής του, ενώ, τέλος, τους νόμους που διέπουν τον Κόσμο τους έχει θέσει αυτό το εξωτερικό (και μόνο αιώνιο) Αίτιο, το οποίο δικαιούται να ασκεί αυταρχία προς το δημιούργημά του. Αντίθετα, στον λεγόμενο «πολυθεϊσμό», δηλαδή στις Θρησκείες των Εθνικών, ο Κόσμος (ως ζώσα ύλη) έχει αναδυθεί αφ' εαυτού και είναι αιώνιος. Δεν υπάρχει εξωτερικό δημιουργικό Αίτιο και εκ του μηδενός δημιουργία, οι Θεοί έχουν αντιθέτως (ως πλήθυνση του Ενός σε ιδιαίτερες και αυθύπαρκτες οντότητες) γεννηθεί μέσα από αυτόν για να εξυπηρετήσουν την δική του αέναη πορεία.

Θέλετε να αντικαταστήσετε τον έναν Θεό των «μονοθεϊστών» με πολλούς Θεούς;

Όχι βέβαια. Το θέμα της επαναφοράς της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας δεν είναι ζήτημα αντικατάστασης ονομασιών ή αντικατάστασης μίας παράλογης μονάδας από ένα συνεπές προς τη λογική πλήθος, δίχως ν΄ αλλαχθεί ταυτόχρονα η υπάρχουσα αρρωστημένη αντίληψη των ανθρώπων για τον Κόσμο, αφού η τελευταία είναι που καθορίζει τις όποιες σχέσεις τους με το φυσικό περιβάλλον τους, με τους συνανθρώπους τους, αλλά και με τον εσωτερικό τους κόσμο. Ενώ στον λεγόμενο «μονοθεϊσμό» υπάρχει μια αρρωστημένη αντιθετική - συγκρουσιακή σχέση μεταξύ Ανθρώπου, Φύσης και Θεού στην Ελληνική Κοσμοθέαση ο Aνθρωπος, η Φύση, και οι Θεοί συνιστούν μια αδιάσπαστη και οργανική ενότητα.

Είστε «ειδωλολάτρες»; Αν όχι, τότε πώς δικαιολογείτε την παρουσία αγαλμάτων στη λατρεία σας;

Από επιστημονική άποψη, «Ειδωλολατρία» είναι η κάθε λατρεία του Θείου που χρησιμοποιεί «είδωλα» δηλαδή συμβατικά απεικάσματα των Θεών υπό μορφή εικόνων, αγαλμάτων ή συμβόλων. Αυτή είναι βέβαια η μόνη σοβαρή μέθοδος για προσέγγιση του Θείου αφού διαφορετικά, δίχως ορατές μορφές και απεικονίσεις για την ερμηνεία των απρόσιτων και απρόσωπων θεϊκών όντων γίνεται αδύνατο να κατανοήσει ο άνθρωπος το παραμικρό. Για αυτό και οι περισσότεροι χριστιανοί, ασκούν και αυτοί την «Ειδωλολατρία» έχοντας συνειδητοποιήσει τα αδιέξοδα του ανεικονισμού (μόνο που απαιτήθηκαν ποταμοί αίματος στις γνωστές αλληλοσφαγές «εικονομάχων» και «εικονολατρών» για να το συνειδητοποιήσουν). Οι όροι «ειδωλολάτρης» και «Ειδωλολατρία» χρησιμοποιήθηκαν ωστόσο με καθαρά υβριστικό τρόπο από τη χριστιανική πολεμική εναντίον των Ελλήνων, προς χλευασμό και απαξία της Θρησκείας των ευφυών και ελευθεροπρεπών προγόνων μας. Οι χριστιανοί λεγόμενοι «Πατέρες», παντελώς ανήμποροι ν' αντιπαρατεθούν λογικά στη φιλοσοφική σκέψη και ανίκανοι να μεταλλάξουν την ισχυρή θρησκευτικότητα του Ελληνικού Έθνους, προσπάθησαν να την γελοιοποιήσουν, κατηγορώντας τους προγόνους μας ότι προσκυνούσαν τάχα τα υλικά των απεικονίσεων (πέτρες, μάρμαρα, πηλό, ξύλα κ.λπ.). Εύκολα ωστόσο αποστομώθηκαν από τον φιλόσοφο Κέλσο («Αληθής Λόγος») που τους πληροφόρησε ειρωνικά ότι γνωρίζουν οι Εθνικοί πολύ καλά από ποιο υλικό είναι οι απεικονίσεις των Θεών τους, αλλά απλώς τυγχάνει να είναι οι απεικονιζόμενοι και όχι αυτές (δηλαδή οι απεικονίσεις) το αντικείμενο της λατρείας. Βέβαια, ο πραγματικός ορισμός της «Ειδωλολατρίας» από την Εκκλησία, δεν είναι αυτός που παρουσιάζουν προς τα έξω για το αμόρφωτο ποίμνιό τους. Μετά τους «Τρείς Ιεράρχες» τους, οι Θεοί μας δεν θεωρούνται «ανύπαρκτοι», αλλά, αντίθετα, υπαρκτές οντότητες που τάχα αντιμάχονται τον Τζεσούα και τον Ιαχωβά. Και σε αυτό ακριβώς το σημείο, οι χριστιανοί προσβάλλουν χυδαία την Εθνική Θρησκεία μας, τους Εθνικούς Θεούς μας και τα Εθνικά θρησκευτικά μας σύμβολα, βρίζοντάς τα ως τμήματα μίας υποτιθέμενης δαιμονολατρίας.

Τι σημαίνει για εσάς ο όρος «Θρησκεία»;

Θρησκεία είναι κάθε οργανωμένο λατρευτικό και θεολογικό σύστημα, ασχέτως της οργανωτικής δομής που το ίδιο έχει επιλέξει για τον εαυτό του. Στην γλώσσα μας, η λέξη «θρησκεία», σέβασμα κατά τον Ησύχιο, Μυστήριο κατά τους Ορφικούς («Πρώτος Ορφεύς Μυστήρια Θεών παραδέδωκεν, όθεν και Θρησκεία το Μυστήριον καλείται από του Θρακός Ορφέως») και θεοσέβεια κατά το Λεξικό Σουϊδα, ετυμολογείται από το ρήμα «θρησκεύειν», που, από τον καιρό τουλάχιστον του Ηροδότου (5ος αιώνας π.α.χ.χ.), σημαίνει αναγνωρίζω και τελώ κάποιο λατρευτικό τυπικό. Η περαιτέρω ετυμολογία τού «θρησκεύειν», είναι ασαφής, αν και μάλλον αδιάφορη. Εικάζονται πάντως διάφορα έτυμα, όπως λ.χ. εκ του ρήματος, «θρειν» (φυλάσσειν), εκ του «θρώσκειν» (ανέρχεσθαι), εκ του «Θεός» και του ρήματος «ρήσκειν» (ομιλείν), εκ του «θρέομαι» (απαγγέλλειν δυνατά ή ψιθυριστά, όπως «ηδύθρους», ο εκφέρων γλυκειά φωνή), κ.ά.

Τι σημαίνει για εσάς ο όρος «Παράδοση»;

Η Παράδοση, δεν έχει τίποτε να κάνει με αυτό που λέμε «τοπικό χρώμα» ή φολκλόρ, όπως δεν έχει να κάνει και με τα διάφορα ανά τόπους έθιμα που καταγράφουν οι λαογράφοι μελετητές. Η Παράδοση έχει να κάνει με την προέλευση και την μεταβίβαση μέσα από τους αιώνες, ενός πλέγματος εννοιών, οπτικών γωνιών και αντιλήψεων που βοηθούν τον άνθρωπο - οργανικό μέλος της κάθε συγκεκριμένης Παραδόσεως, να ερμηνεύσει με πολύ συγκεκριμένο τρόπο τον εαυτό του και το φυσικό και ηθικό περιβάλλον του. Η Παράδοση είναι τρόπος οράσεως και γνώση που μεταδίδεται από γενεά σε γενεά, περνάει μέσα από τα φίλτρα των κοινωνικών και ηθικών διαφοροποιήσεων και άρα φθάνει στους εκάστοτε κοινωνούς της πάντοτε ορθή και σεβαστή. Η Παράδοση συμπυκνώνει στην ουσία της όλα τα προϋπάρχοντα, όλους τους τρόπους, όλα τα αφηγήματα, όλα τα άρρητα, τους μύθους, τις τελετουργίες που έχουν εκφραστεί κατά το παρελθόν εντός της και συνάμα όλα εκείνα που δεν έχουν ακόμη ειπωθεί, μα υπάρχουν ως δυνατότητες να πραγματωθούν. Κάθε στιγμή λοιπόν η Παράδοση είναι πλήρης και ταυτόχρονα εξελίξιμη. Ενσαρκώνει μία εσωτερική γνώση που συνυπάρχει αρμονικά με την ζωή σε κάθε της επίπεδο, προσωπικό, συλλογικό, πολιτικό, είναι καθολική μετάδοση και καθολικό βίωμα, αφού το μόνο που ουσιαστικά διαφοροποιείται στον κάθε κοινωνό της είναι μόνο το μέγεθος και η ποιότητα αυτής της μεταδόσεως και βιώματος. Η Παράδοση, τέλος, είναι πάντοτε αντικειμενική (σε αντιδιαστολή προς την υποκειμενική, ατομική αντίληψη και θέση) και επίσης πατροπαράδοτη και εθνική και ποτέ δεν επιβάλλεται από ένα έθνος πάνω σε άλλο, ούτε υπάρχει Παράδοση που μοιράζεται σε περισσότερα του ενός έθνη.

Τι εννοείτε ότι η θρησκεία σας είναι «ιστορικά συνεχής και παραδεδομένη»;

Εννοούμε πως παρά τους επί αιώνες διωγμούς, ποτέ δεν υπήρξε ιστορική μας ασυνέχεια. Αρκετά ιερά κείμενά μας διεσώθησαν και διαφυλάχθησαν από φωτισμένους Έλληνες, τους λεγόμενους «Ελληνομνήμονες», όπως λ.χ. ο Δημήτριος Καβάκης Ράλλης, που διέσωσε τμήμα του έργου του Γεωργίου Γεμιστού – Πλήθωνος, το οποίο επισήμως είχε ριφθεί στην πυρά από τον πρώτο υπότουρκο πατριάρχη Γεννάδιο Σχολάριο. Η θρησκεία μας απλώς κατέστη «αόρατη» στα μάτια των διωκτών της και έφθασε συντεταγμένα μέχρι τις ημέρες μας, κυρίως μέσα από οικογένειες στην Ελλάδα, αλλά και την Ιταλία, καθώς και από πληθωνιστές μισθοφόρους πολεμιστές της διασποράς (τους λεγόμενους «στραντιότι», 15ος και 16ος αιώνας) και τους απογόνους τους.

Διακηρύσσετε ότι είστε η συνέχεια της Αρχαιοελληνικής Θρησκείας που έφτασε έως τις ημέρες μας, χωρίς βιβλιογραφικές αναφορές όμως, οπότε γιατί να σας πιστέψει κάποιος ότι όντως αποτελείτε παραδεδομένη θρησκεία; Με αυτό τον τρόπο μπορεί ο οποιοσδήποτε να ισχυρισθεί το ο,τιδήποτε.

Ναι, ίσως όντως μπορεί ο οποιοσδήποτε να ισχυρισθεί το ο,τιδήποτε, στην προκείμενη περίπτωση όμως επαφίεται στην αγχίνοια και την καλή κρίση του καθενός να διακρίνει την οργανική συνέχεια μιας παραδεδομένης θρησκείας από τις επιλεκτικές ιδιοποιήσεις του αρχαίου παρελθόντος της, που γίνονται από άτομα ή συσσωματώσεις ατόμων, τα οποία λαφυραγωγούν ή προσαρμόζουν στις επιδιώξεις τους ένα «εθνικό» παρελθόν, ενώ την ίδια στιγμή αρνούνται τον όρο «Εθνική» / «Εθνικός». Είμαστε η ιστορική συνέχεια της Εθνικής μας Θρησκείας, αλλά αυτό δεν αφορά κάποιον θύραθεν περίεργο ή κυνικό αρνητή ή πλιατσικολόγο, αλλά εμάς τους ίδιους που ασπαζόμαστε την Παράδοσή μας. Όποιος θέλει... βιβλιογραφικές αναφορές για μια «αόρατη» ιστορική διαδρομή, μπορεί ανέτως να βάλει εντελώς ανενόχλητος από εμάς μία ταφόπλακα στον Εθνικό Ελληνισμό με έτος θανάτου το «529», όταν δηλαδή ο Ιουτπράβδα (Ιουστινιανός) σφράγισε την πλατωνική Ακαδημία των Αθηνών. Να συμφωνήσει δηλαδή με το ότι ο Εθνικός Ελληνισμός τελείωσε οριστικά τον 6ο αιώνα και συνεπώς ο Πλήθων έκανε αυθαίρετη σύνδεση με ένα νεκρό αρχαίο «παρελθόν». Καθώς επίσης και με το ότι και εμείς κάναμε εν συνεχεία αυθαίρετη σύνδεση με τον αυθαιρετήσαντα προς ένα νεκρό αρχαίο «παρελθόν» Πλήθωνα. Εμείς δεν θα του επιτεθούμε, ούτε και έχουμε άλλωστε όρεξη να πείσουμε τον οποιονδήποτε πως σφάλλει. Τα «παραδεδομένα» περιορίζονται σε κείμενα, μόνον όταν μία Παράδοση είναι δηωμένη, με διαρπαγμένα όλα τα σημαίνοντά της, ή απλώς νεκρή. Το ίδιο νεκρή είναι μία Παράδοση που θα αισθανθεί υποχρεωμένη να εξηγήσει ή αποδείξει στοιχεία της στους έξω από αυτήν. Όταν είναι ζωντανή και με αδιάλειπτη ιστορική συνέχεια, η Παράδοση μεταδίδεται ως σκυτάλη, με την μορφή εσωτερικής αλήθειας που περνά από την μια γενεά μελών στην επόμενη, ως ένα συνεχές ιστορικού οπτιμισμού που δεν σφάλλει, παραμένοντας στην κάθε στιγμή αληθής και δίκαιη στον ανώτατο βαθμό που η κάθε ιστορική στιγμή μπορεί να αποδεχθεί. Η ζώσα Παράδοση δεν οφείλει καμμία απάντηση σε κανέναν έξω από αυτήν, δεν διαλέγεται με κανέναν έξω από αυτήν, δεν συνομιλεί με τους αρνητές της στην γλώσσα που χρησιμοποιούν, και, κυρίως, δεν κατατέμνεται σε ιστορικές περιόδους, ούτε απομονώνεται σε ατομικές ερμηνείες και αποτιμήσεις. Απέναντι σε μια ζώσα Παράδοση, κάποιος στέκεται είτε ως αποδέκτης στην ολότητά της, είτε ως ξένος αδιάφορος ή ξένος καγχαστής ή ξένος πλιατσικολόγος.

Ο τρόπος με τον οποίο ορίζετε την «ζώσα Παράδοση», δεν καταργεί την έννοια του διαλόγου;

Οι όποιας μορφής διάλογοι, γίνονται σε επίπεδο απόψεων, όχι για ζητήματα ζωντανής εμπειρίας. Δεν μπορείς λ.χ. να κτυπήσεις κάποιον και μετά να κάνεις διάλογο για το εάν εκείνος πόνεσε, υποστηρίζοντας πως, κατ' εσένα, δεν πόνεσε. Πριν από κάποιες δεκαετίες, ένας Γάλλος φιλόσοφος είχε εξηγήσει σχετικά με την Παράδοση τα ακόλουθα: «Η Παράδοση είναι ισχυρή και δραστήρια, όταν δεν την "αισθάνεται" κάποιος ως τέτοια, και αντίθετα είναι σε παρακμή από την στιγμή που θα αισθανθεί υποχρεωμένη να δικαιολογηθεί. Το κεφάλαιο που αντιπροσωπεύει η Παράδοση, δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό παρά μόνον ως αντικείμενο ζωντανής εμπειρίας. Παίζεται δηλαδή η ψυχή κι όχι το πνεύμα σ’ αυτήν την περίπτωση. Με την έννοια αυτή, η Παράδοση αποτελεί ένα σύνολο, που οι άνθρωποι ενός ορισμένου έθνους, σ’ έναν ορισμένο τόπο και σε μιαν ορισμένη εποχή, αισθάνονται συλλογικά ότι τους ανήκει και που, κατά κάποιον τρόπο, τούς επιτρέπει να είναι αυτό που είναι. Εξυπακούεται βεβαίως πως ο σεβασμός, ακόμη και ο σιωπηρός, των Παραδόσεων, συνδέεται με τον σεβασμό εκείνων που τις θεμελίωσαν και τις μετέδωσαν».

Μπορεί κάποιος αλλοεθνής να ασπάζεται την Ελληνική Εθνική Θρησκεία;

Οι εθνικές θρησκείες αναφέρονται σε συγκεκριμένο έθνος, γι' αυτό και δεν κάνουν, ούτε ενδιαφέρονται να κάνουν, προσηλυτισμούς. Όπως και στην αρχαιότητα όμως, δέχονται αλλοεθνείς που, από δική τους ελεύθερη επιλογή, εγκαταλείπουν τα δικά τους εθνικά θρησκευτικά νομιζόμενα και υιοθετούν τα θρησκευτικά νομιζόμενα άλλου έθνους.

Με την ύπαρξή σας ως «Έλληνες Εθνικοί», δεν διχάζετε τελικά τους Έλληνες;

Το αντίθετο. Θα λέγαμε ότι με την ύπαρξή μας όχι μόνο διατηρούμε τον Ελληνισμό ζωντανό, διατηρούμε τις προγονικές μας αξίες και αρχές ζωντανές και προσπαθούμε να μεταλαμπαδεύσουμε το εθνικό μας αξιακό σύστημα στις επόμενες γενεές, αλλά και εγγυόμαστε την ενότητα του Ελληνισμού επάνω στις πραγματικές τους εθνικές βάσεις. Διχαστές είναι αποκλειστικά και μόνον εκείνοι, που αυθαίρετα όρισαν με τη σύσταση του Νεοελληνικού Κράτους ως «Έλληνες», εκείνους που πίστευαν στον Χριστιανισμό, ο οποίος σε τελευταία ανάλυση είναι μη Ελληνικός όχι μόνον στην προέλευσή του, αλλά και στις προθέσεις του (αυτό φαίνεται έκλαμπρα από τους ανθρώπους που εν τέλει παράγει). Διχαστές είναι μόνον εκείνοι που προσπαθούν με κάθε μέσον να ακυρώσουν την πιθανότητα να υπάρξουν ξανά πραγματικοί Έλληνες σε αυτόν τον τόπο.

Ο σκοπός σας είναι να επαναφέρετε την αρχαιότητα στο σήμερα; Τι νομίζετε ότι θα καταφέρετε με την επαναφορά αρχαίων πρακτικών στη σύγχρονη εποχή;

Eίμαστε η ιστορικά συνεχής και παραδεδομένη Ελληνική Εθνική Θρησκεία, δεν μιμούμαστε μια χ ή ψ φέτα της αρχαιότητας, δεν πάμε να ενώσουμε αιώνες στους οποίους μεσολαβεί κενό, δεν εφευρίσκουμε δεδομένα, δεν φιλολογούμε, δεν κάνουμε δρώμενα αλλά ιεροπραξίες και δεν ενδιαφερόμαστε για «φεστιβαλισμούς». Δεν αγωνιζόμαστε για μία επιφανειακή επαναφορά «αρχαίων πρακτικών», αλλ’ αντιθέτως, για την επαναφορά ενός άλλου τύπου ανθρώπου, του Έλληνα - Ανθρώπου, εκείνου που διέπεται από τις ανθρωπιστικές αξίες που πρώτοι οι πρόγονοί μας εξέφρασαν και ανέδειξαν, εκείνου του ανθρώπου που αναζητά τους δρόμους της Αρετής. Αγωνιζόμαστε για τον εξανθρωπισμό της σύγχρονης εκβαρβαρισμένης κοινωνίας των Ρωμιών, στην βάση των αιώνιων Ελληνικών αξιών και αρχών που προωθούν τον άνθρωπο στην δημιουργία Πολιτισμού, στην πνευματική καλλιέργεια, την πολυμέρεια και την ανοχή και τον κάνουν άξιο κοινωνό των αληθειών των Θεών. Η πρότασή μας βεβαίως δεν περιορίζεται στα στενά όρια της εκβαρβαρισμένης κοινωνίας των Ρωμιών, αλλά είναι πανανθρώπινη. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, η εγκλωβισμένη σε άπειρα αδιέξοδα ανθρωπότητα έχει ανάγκη αυτή την επανανακάλυψη των αρχαίων αξιών, για να ξεφύγει από τον πνευματικό και ηθικό βούρκο που έχει βυθισθεί.

Ποια είναι η πολιτική θέση της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας;

Οι υγιείς θρησκείες δεν έχουν πολιτική θέση. Η μόνη θέση που δικαιούνται να έχουν, είναι η σύνταξη με ό,τι εγγυάται την ελευθερία και αξιοπρέπεια των ανθρώπων. Η Ελληνική Εθνική Θρησκεία προτιμά συνεπώς την αυτοθέσμιση και την Δημοκρατία και εναντιούται σε κάθε μορφής ολοκληρωτισμό.

Ποια είναι η θέση σας απέναντι στις διάφορες πολιτικές ιδεολογίες και σε αυτούς που τις ακολουθούν;

Κάθε σωστή θρησκεία δέχεται όλους τους ανθρώπους που στρέφονται προς αυτήν, ανεξάρτητα από τις ατομικές τους πολιτικές, διαιτολογικές, σεξουαλικές, αισθητικές, ή οποιεσδήποτε άλλες προσωπικές επιλογές. Ωστόσο, ως Θρησκεία αυτή καθαυτή, στεκόμαστε μακριά από όλες τις ιδεολογίες της νεωτερικότητας, ιδίως προς εκείνες που, αποτελώντας πολιτικές μορφές μονοθεϊσμού, μολύνουν την ανθρωπότητα με κοσμοδιορθωτισμό, απειλούν την ελευθερία των ανθρώπων, και είτε απαρνούνται (διεθνισμός) είτε καπηλεύονται (εθνικισμός) την έννοια του έθνους.

Με την ιδεολογική σας ουδετερότητα δεν δέχεστε την «θεωρία των δύο άκρων» και εξισώνετε διαφορετικές πολιτικές ιδεολογίες;

Ως θρησκεία, δεν μας ενδιαφέρει να προβούμε σε αξιολογική κρίση των ιδεολογιών της νεωτερικότητας, λ.χ. για το ποια είχε τα περισσότερα θύματα ή την μικρότερη ανεργία. Το κύριο που μας ενδιαφέρει σχετικά με αυτές, όπως και σχετικά με οποιοδήποτε άλλο σύστημα, είτε ιδεολογικό, είτε φιλοσοφικό, είτε θρησκευτικό, είναι το εάν πληρούν ή όχι μία βασική προϋπόθεση: εάν προασπίζονται και καλλιεργούν την αντίληψη του ανθρώπου ως αυταξία, δηλαδή τον Ανθρωπισμό. Και αυτή την προϋπόθεση, αποδεδειγμένα, οι διάφορες μορφές «πολιτικού μονοθεϊσμού» δεν την πληρούν.

Θεωρείτε ότι οι Νεοέλληνες αποτελούν φυσική συνέχεια των Αρχαίων Ελλήνων;

Εθνικά, ναι. Το ίδιο άλλωστε θεωρούσαν και οι εθνεγέρτες του 1821 που έκαμαν λόγο από τις πρώτες κιόλας διακηρύξεις τους για «εθνεγερσία των Ελλήνων μετά από 20 αιώνες υπό ξένο ζυγό». Η εθνική συνείδηση των Ελλήνων, τόσο στον ελλαδικό χώρο όσο και στην διασπορά μας, έμεινε κατά νησίδες ζωντανή σε όλη της διάρκεια της τυραννίας των Βυζαντινών και Οθωμανών, όπως φαίνεται καθαρά άλλωστε στην περίπτωση του κύκλου του Πλήθωνος Γεμιστού και επέστρεψε στην Ελλάδα τον 17ο και 18ο αιώνα μέσω των Διαφωτιστών και άλλων επαναστατικών κύκλων. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι το (όποιο) Έθνος δεν ακυρώνεται από την (όποια) λόγω συνθηκών περιστασιακή μη εκδήλωση του Εθνισμού του. Για την επιβίωσή του αρκεί έστω και ελάχιστα μέλη του να τον εκδηλώνουν ή να τον κρατούν ζωντανό, και αυτό, στην περίπτωση του Ελληνικού Έθνους συνέβη κατά τη διάρκεια όλων των αιώνων της χριστιανικής και οθωμανικής κατοχής. Οι μη Εθνικοί, εκτός των όσων προσκυνημένων, κατηχημένων και διαποτισμένων ενσυνειδήτως μισούν τον Εθνισμό τους, είναι απλώς «εν ύπνω» μέλη του έθνους τους.

Οι Νεοέλληνες αποτελούν και φυλετική συνέχεια των Αρχαίων Ελλήνων;

Η πλειοψηφία ναι, κάποιοι άλλοι όχι, αλλά αυτό είναι εντελώς αδιάφορο, αφού κάθε πληθυσμιακή ομάδα έχει την λεγόμενη αφομοιωτική ικανότητα. Ας φλυαρούν περί αυτού οι ξεπερασμένοι φυλετιστές αμφοτέρων των πλευρών, τόσο εκείνοι που πάνε να παρουσιάσουν τους Νεοέλληνες σαν 100% Σλάβους ή ο,τιδήποτε άλλο, όσο και εκείνοι που πάνε να τους παρουσιάσουν σαν 100% εξ αίματος συγγενείς του Αιακού.

Ποια η θέση σας για τα Εθνικά Θέματα;

Εξαρτάται τι εννοεί κανείς με τον όρο «Εθνικά Θέματα», διότι τα πραγματικά τέτοια είναι πολύ συγκεκριμένα και ήδη μέσα από τις έως σήμερα δεκάδες ανακοινώσεις μας οι θέσεις των Ελλήνων Εθνικών έχουν εκφρασθεί με μεγάλη σαφήνεια. Τα πραγματικά Εθνικά Θέματα είναι η αποδάσωση και σταδιακή ερημοποίηση της ανατολικής Μεσογείου, ο σταδιακός εποικισμός της πατρίδας μας με μη αφομοιώσιμους πληθυσμούς, η πολυεπίπεδη υποδούλωσή μας στην ξένη θρησκεία, ο τεράστιος λειτουργικός αναλφαβητισμός, η παντελής έλλειψη αισθητικής, η τρομακτική ανυπαρξία Παιδείας, πόσω μάλλον Ελληνικής, η καλλιεργούμενη κλειστότητα πνεύματος και κρυψίνοια, η αθλιότητα των Μ.Μ.Ε., η δειλία των πολιτικών, η αναξιοκρατία και άλλα ανάλογα. «Εθνικό Θέμα» δεν είναι μόνον το έως πού επεκτείνεται η κυριαρχία του Νεοελληνικού Κράτους. Όποιοι περιορίζουν τα «Εθνικά Θέματα» εκεί, κάνουν μεγάλο κακό, θεωρώντας «Τούρκους», «Ιταλούς» κ.λπ. αμέτρητους από καταγωγή Έλληνες που απλώς δεν είναι Ορθόδοξοι και δεν κατοικούν εντός των συνόρων του Νεοελληνικού Κράτους. Το (όποιο) έθνος δεν ταυτίζεται με την (όποια) κρατική υπόσταση, αλλά μπορεί να είναι μικρότερο ή μεγαλύτερο της τελευταίας.

Τι σημαίνει για εσάς ο όρος «Πατρίδα»;

Είναι ένας όρος εντελώς ξεχασμένος σε όλη την διάρκεια του χριστιανικού μεσαίωνα, αλλά και βαθύτατα κακοποιημένος τους τελευταίους δύο αιώνες, ισόποσα από τους πατριδοκάπηλους και τους αρνησιπάτριδες. Εμείς τον επαναφέρουμε στο αρχικό και αυθεντικό νοηματικό του περιεχόμενο, όπως νοείτο δηλαδή από τους προγόνους μας πραγματικούς Έλληνες, ως γη των πατέρων, πατρική γη, γη όπου έχουν ταφεί τα λείψανα των προγόνων και όπου επίσης κατοικούν οι ψυχές τους, δηλαδή μία πνευματική πρωτίστως οντότητα. Για εμάς τους Έλληνες, η υπεράσπιση της «πατρίδος γης», αποτελεί υπεράσπιση όλης της αλυσίδας του έθνους μας και της Θρησκείας μας, αλλά και αυτής της ίδιας της ψυχής μας. Η πατρίδα για εμάς τους Εθνικούς δεν είναι ένας χώρος μέσα στον οποίο απλώς καλούμαστε να ζήσουμε και να κάνουμε πράγματα, αλλά «διαρκής διασύνδεση φαινομενικά απομακρυσμένων σημείων και χρονικών στιγμών, τόπος συμπαρουσίας υπαρχόντων και προϋπαρξάντων, πρόσβαση σε μία αόρατη ιερή ρίζα από την οποία αντλούμε πνευματική ζωή».

Ποια είναι η θέση σας απέναντι στoν προσηλυτισμό;

Είμαστε μία θρησκεία καθαρά Εθνική, που αφορά δηλαδή ένα πολύ συγκεκριμένο έθνος. Υπό την φυσική, ελεύθερη και κανονική κατάσταση του Ελληνικού Έθνους, εάν δηλαδή δεν τελούσε αυτό υπό ξένη πνευματική κατοχή, όλοι οι Έλληνες θα τιμούσαν τους Εθνικούς Θεούς μας. Ο προσηλυτισμός είναι φαινόμενο που γεννήθηκε αποκλειστικά από τις ανεθνικές και υπερεθνικές, επεκτατικές και παγκόσμιες (global) θρησκείες, και αποσκοπεί στο να κάνει τους ανθρώπους να απαρνηθούν τις προηγούμενες κανονικές αντιλήψεις τους και να υιοθετήσουν νέες και ξένες. Ο προσηλυτισμός, ως μία χυδαία διαδικασία που αποσκοπεί στο να παρασύρει αφελείς ή αδύναμους στο πνεύμα ανθρώπους, μάς είναι όλως απεχθής, τόσο ως εργαλείο όσο και ως φορέας συγκεκριμένης οπτικής. Είμαστε εχθροί του προσηλυτισμού, όποια μορφή κι αν έχει αυτός, επειδή ακυρώνει την αυτονομία και το αυτόβουλο των ανθρώπων. Στην χώρα μας, όλες οι ξένες θρησκείες ασκούν προσηλυτισμό, συμπεριλαμβανομένης και αυτής της επικρατούσης η οποία όμως τον έχει διανθίσει με ιδιαίτερο θράσος, αποκαλώντας τον «κατήχηση» (και ορίζει μάλιστα ως «κατηχητική» την σημασία του κρατικού εκπαιδευτικού συστήματος !) και έως πρόσφατα, μέσω των γελοίων νόμων της δικτατορίας του Μεταξά, απαιτούσε το μονοπώλιο τού προσηλυτισμού, ποινικοποιώντας την ανάλογη δράση των ανταγωνιστών της. Για εμάς, ο προσηλυτισμός, στην οποιαδήποτε μορφή του, είναι ωμή βία κατά της ανθρώπινης ελευθερίας.

Κάποιοι ισχυρίζονται ότι οι πιο μορφωμένοι από τους Αρχαίους Έλληνες ήσαν στην πραγματικότητα «μονοθεϊστές».

Όσοι ισχυρίζονται κάτι τέτοιο είναι κοινοί απατεώνες που προσπαθούν να εκμεταλλευθούν τη σύγχυση και άγνοια που επικρατεί γύρω από την πραγματική φύση του λεγόμενου «μονοθεϊσμού» (βλ. σχετικά την απάντησή μας για το εάν είμαστε «πολυθεϊστές»). Κανείς Έλληνας δεν υπήρξε «μονοθεϊστής», απλώς εκείνοι που ισχυρίζονται αυτές τις ανοησίες προβάλλουν τα δικά τους χριστιανικά «πιστεύω» σε έναν κόσμο που υπήρξε ριζικά διαφορετικός και επανεισπράττουν τον εαυτό τους που στη συνέχεια μεταπωλούν στους αφελείς και αδιάβαστους ανθρώπους.

Έχει η Ελληνική Εθνική Θρησκεία επαγγελματικό ιερατείο;

Η Εθνική Θρησκεία ούτε είχε κατά το παρελθόν, ούτε έχει σήμερα επαγγελματικό ιερατείο στην κύρια μορφή της λατρείας της, που είναι η δημόσια και η ιδιωτική. Στην αρχαιότητα επαγγελματισμός υπήρχε μόνον στη μαντική και τη μυστηριακή λατρεία, δύο θεσμούς που σήμερα όμως έχουν δυστυχώς απωλεσθεί. Στην σημερινή Εθνική λατρεία, καθήκοντα Ιερέως ή Ιέρειας μπορεί να εκτελέσει ο οποιοσδήποτε είναι ηθικό άτομο και στέκεται σεβαστικά απέναντι στους Θεούς. Αντίθετα από τους «μονοθεϊστές» ιερείς που παριστάνουν πως «εκπροσωπούν» τον «Θεό» τους απέναντι στους ανθρώπους, οι Εθνικοί ιερείς έχουν ως καθήκον τους να εκπροσωπήσουν την κοινότητά τους απέναντι στον κόσμο των Θεών.

Έχετε συγκεκριμένο τυπικό λατρείας;

Βεβαίως. Το τυπικό μάλιστα της λατρείας που ασκείται σήμερα, είναι εν μέρει παραδεδομένο από τους παλαιότερους και εν μέρει απόσταγμα ενδελεχούς μελέτης των αρχαίων πηγών και έχει σχηματοποιηθεί για να καλύπτει τις θρησκευτικές ανάγκες των σύγχρονων Ελλήνων Εθνικών, χωρίς να παγιδεύει τους θρησκευτές σε καταναγκασμούς, τυπολατρίες, ριτουαλισμό και φωτογραφικές αναπαραγωγές αρχαίων πρακτικών. Στους παραδεδομένους παλαιούς ύμνους, λ.χ. ομηρικούς, ορφικούς, πληθωνικούς, κ.ά. προσθέτουμε και επιθυμούμε να προσθέσουμε στο μέλλον ακόμα περισσότερους σύγχρονους, τους οποίους συνθέτουν ή θα συνθέσουν μελλοντικά τα διάφορα στελέχη μας που γνωρίζουν καλά την θεολογία της Εθνικής μας Θρησκείας.

Για να συμμετάσχει κάποιος στην Ελληνική Εθνική Θρησκεία πρέπει να έχει δώσει όρκο;

Όχι. Όρκο δίνουν μόνον οι ιερείς, για την έντιμη τέλεση των καθηκόντων τους.

Πότε εορτάζετε, ποιες εορτές και πώς;

Εορτάζουμε τους αέναους κύκλους της Μητέρας Φύσης μέσα από ένα ηλιακό εορτολόγιο που έχει διαμορφωθεί έτσι ώστε να συνδέει αποτελεσματικά την αρχαία πραγματικότητα με την σύγχρονη, και την αρχαία αμεσότητα προς την Φύση με την ηθική καθοδήγηση που έχει ανάγκη ο σύγχρονος άνθρωπος. Κάθε μία από τις δώδεκα μηνιαίες εορτές μας, συνδέεται άμεσα με ηθική άσκηση σε συγκεκριμένες Αρετές που έχουν σχέση με τους τιμώμενους Θεούς. Εορτάζουμε επίσης και τις νουμηνίες, δηλαδή την εκάστοτε νέα σελήνη, για το καλό του καινούργιου σεληνιακού μηνός. Οι ιεροπραξίες μας τελούνται κατά το πάτριο έθος, με πρόσκληση της θεότητος, απαγγελία λατρευτικών ύμνων και αναίμακτη θυσία, δηλαδή προσφορά ανθέων, καρπών, θυμιάματος, αρωμάτων και σπονδής, ανάλογα, οίνου, γάλακτος ή μελιού.

Γιατί χρησιμοποιείτε τον όρο «θυσία»;

Γιατί δεν υπάρχει λατρευτική πράξη δίχως προσφορά, δηλαδή θυσία. Στην αντίθετη περίπτωση πρόκειται περί παρωδίας. Η θεολογία της θυσίας βασίζεται στην Επικοινωνία και τον Λόγο, αμφότερα δώρα των Θεών, για τα οποία ανταποδίδουν οι θνητοί διάφορα υλικά αγαθά από όσα τους παρέχει η Φύση για εξασφάλιση της ζωής τους. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι μέσω της θυσίας ζητείται κατ’ ουσίαν η συγκατάνευση των Θεών στην ανάγκη τής ανάλωσης, που επάνω της εδρεύει η ζωή των θνητών όντων. Ο φιλόσοφος Σαλλούστιος, στο «Περί Θεών Και Κόσμου» τονίζει σχετικά ότι «επειδή τα πάντα έχουμε από τους Θεούς είναι δίκαιο να δίδουμε στους παρέχοντες τμήμα από τις δωρεές τους... οι προσευχές χωρίς θυσία είναι κενοί λόγοι, ενώ εκείνες που συνοδεύονται από θυσίες είναι λόγοι έμψυχοι, καθώς ο λόγος ενισχύει τη ζωή και η ζωή εμψυχώνει τον λόγο».

Προσφέρετε θυσίες αίματος;

Όχι. Θυσίες υπάρχουν δύο ειδών, αιματηρές (με σφαγή ζώου που μετά τρώγεται σε εορταστικό δείπνο) και αναίμακτες. Και οι δύο κατηγορίες είναι εξίσου ιερές, πλην όμως σήμερα που ο άνθρωπος έχει απομακρυνθεί από τη Φύση και τρώει κρέας σφαγμένο με άγριο τρόπο σε βιομηχανικά «μακελειά» και αγορασμένο από υπερκαταστήματα μέσα σε πλαστικές συσκευασίες, είναι δύσκολο να γίνει κατανοητή η ιερότητα των πρώτων, για αυτό και εμείς εμμένουμε σε αναίμακτες μόνον θυσίες. Η «καταγγελία» ωστόσο των αιματηρών θυσιών από τους χριστιανούς είναι ψεύτικη και υποκριτική και γίνεται απλώς και μόνο για να δυσφημούν τις Εθνικές Θρησκείες στους ανθρώπους που δεν πολυσκέπτονται. Οι χριστιανοί σκοτώνουν εκατομμύρια αρνιά και γαλοπούλες στις δικές τους εορτές, και μάλιστα όχι θυσιαστικά, και δεν δείχνουν να έχουν κανένα απολύτως συνειδησιακό πρόβλημα.

Αληθεύει ότι οι Αρχαίοι Έλληνες έκαναν και ανθρωποθυσίες;

Πρόκειται για ένα ακόμη χυδαίο ψέμα των χριστιανών. Εκτός από μυθολογικές μόνον αφηγήσεις, ποτέ ιστορικά η Ελληνική Εθνική Θρησκεία, η λαμπρότερη ιστορικά γνωστή προσέγγιση του Θείου, σύμφυτη και έμφυτη της Φιλοσοφίας, της Επιστήμης και όλων των γνωστών πολιτισμικών άθλων των πρόγόνων μας, αυτή που ανέδειξε τον άνθρωπο ως αυταξία, δεν συμπεριελάμβανε στη λατρευτική της πρακτική θυσίες ανθρώπων, πράγμα παράλογο από κάθε πλευρά, αφού αυτή η συγκεκριμένη Θρησκεία ήταν που ανακάλυψε και ανέδειξε την έννοια του Ανθρωπισμού. Η θυσία, ιερή πράξη επικοινωνίας των θνητών με τους Θεούς όπως είπαμε παραπάνω , αποτελεί ευχαριστήριο προσφορά των πρώτων προς τους δεύτερους για τα δώρα τους, και είναι αυτονόητο για τον οποιονδήποτε στοιχειωδώς σοβαρό άνθρωπο ότι δεν μπορεί να περιλαμβάνει ανθρώπινα θύματα. Όλοι όσοι γνωρίζουν το τι ήσαν οι πρόγονοί μας, γνωρίζουν ότι ποτέ δεν έχει καταγραφεί περίπτωση ανθρωποθυσίας στην επίσημη λατρεία των ανεξάρτητων και αυτόνομων Ελληνικών Πόλεων (πράγμα που επιβεβαιώνει άλλωστε και η αρχαιολογική έρευνα), και ότι η όποια αναφορά σε τέτοιες πρακτικές ανήκει αποκλειστικά στον χώρο των αφηγήσεων της Μυθολογίας.

Στην Ελληνική Εθνική Θρησκεία επιτρέπεται στις γυναίκες να ιερουργούν;

Βεβαίως. Και όχι απλώς επιτρέπεται στις γυναίκες να ιερουργούν, αλλά επιβάλλεται και από αυτούς τους ίδιους τους Θεούς μας το να ιερουργούν. Τα πάντα άλλωστε οφείλονται σε δύο Αρχές, ακόμη και το Εθνικό Πάνθεόν μας αποτελείται συμβολικά κατά το ήμισυ από Θεές. Η γυναίκα μάλιστα είναι πιο κοντά στους κύκλους της Φύσεως και επίσης έχει το εξαιρετικό προνόμιο να παράγει από μέσα της την καινούργια ζωή.

Ποια είναι η θέση σας απέναντι στην ομοφυλοφιλία;

Όπως προείπαμε, κάθε σωστή θρησκεία δέχεται όλους τους ανθρώπους που στρέφονται προς αυτήν, ανεξάρτητα από τις ατομικές τους πολιτικές, διαιτολογικές, σεξουαλικές, αισθητικές, ή οποιεσδήποτε άλλες προσωπικές επιλογές. Καμμία σωστή θρησκεία δεν μπορεί να ασχολείται με το πώς λειτουργεί σεξουαλικά κάποιος ενήλικος άνθρωπος προς άλλους ενήλικες και συναινούντες ανθρώπους.

Τελείτε γάμο μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου;

Όχι, δεν κάνουμε τέτοιες τελετές, διότι στην Ελληνική Εθνική Θρησκεία ο θρησκευτικός συμβολισμός του γάμου είναι πολύ συγκεκριμένος, δηλαδή η ένωση του αρσενικού με το θηλυκό στοιχείο.

Κάποιοι κοροϊδεύουν την Εθνική Θρησκεία με αφορμή τις ερωτοτροπίες / ακολασίες των Θεών της. Τι έχετε να τους απαντήσετε;

Τους λυπόμαστε απλώς για το χυδαίο επίπεδό τους και την απύθμενη βλακεία τους, αυτό που αθροιστικά ονομάζουμε «Μυθολογικό Αναλφαβητισμό». Οι Θεοί και οι Θεές μας είναι αιώνια όντα, συνεπώς δεν έχουν φύλο για να μετέχουν σε σωματικές διαδικασίες που έχουν ανάγκη οι θνητοί. Απλώς εμείς ανάκαθεν τους περιγράφουμε ανθρωπομορφικά, επειδή η υψηλού επιπέδου Θεολογία που περιέχουν οι Μύθοι, γίνεται αφομοιώσιμη μόνον όταν μετατραπεί σε εύληπτη αφηγηματική γλώσσα και συνταιριασθεί στα ανθρώπινα μέτρα. Κάθε Μύθος κρύβει μέσα του έναν ή πολλούς βαθύτατους συμβολισμούς. Ο θνητός καλείται να τους αναζητήσει και να τους ερμηνεύσει ανάλογα με την ποιότητά του, δηλαδή ανάλογα με την Κοσμοθέασή του και την Παιδεία του. Δεν είναι παράξενο συνεπώς, όταν χυδαίοι άνθρωποι φέρνουν στα δικά τους ποταπά μέτρα έναν Μύθο και τον ερμηνεύουν ανάλογα.

Τι σημαίνει ο όρος «Κοσμοθέαση» που συχνά χρησιμοποιείτε;

Ο όρος «Κοσμοθέαση», είναι αυτό ακριβώς που δηλώνουν τα δύο συνθετικά του, δηλαδή ο Τρόπος που κάποιος αντικρίζει («θεάται») τον Κόσμο. Αποτέλεσμα αυτής ακριβώς της ιδιαίτερης θέασης του κάθε έθνους, είναι η Κοσμολογία του, η Θρησκεία του, η Φιλοσοφία του, το αξιακό του σύστημα και το καθημερινό έθος που αυτό αναπτύσσει. Η «Κοσμοθέαση» συνεπώς είναι πολύ σημαντική, αφού αυτή δημιουργεί τύπους ανθρώπων, τύπους ηθικών συστημάτων, τύπους πολιτευμάτων και τύπους πολιτισμών.

Γιατί δεν ενώνονται όλες οι ελληνικές ομάδες που απαγγέλλουν ύμνους προς τους Θεούς;

Ας ξεκαθαρίσουμε εδώ διαπαντός κάποια πολύ βασικά πράγματα. Τα όρια του πραγματικού δικού μας χώρου, του χώρου των Εθνικών, όπως αυτός είχε ήδη διαμορφωθεί τα χρόνια των ζυμώσεων που γέννησαν το Ύπατο Συμβούλιο των Ελλήνων Εθνικών («1993» - «1996») ήσαν όχι μόνον πολύ σαφή αλλά και από μόνα τους καλούσαν σε εκπροσώπηση του όλου πράγματος από έναν σοβαρό φορέα, όπως άλλωστε και έγινε, με την ίδρυση του Υ.Σ.Ε.Ε. το «1997». Έκτοτε βεβαίως εμφανίσθησαν και εξακολουθούν να εμφανίζονται, διάφοροι όψιμοι αρχαιολάτρες ή ακόμη και βαλτοί ψευτο-αρχαιολάτρες, άτομα ή ομάδες, που αρκετές φορές σε συνεργασία με αντιφρονούντες μας ή εκδιωχθέντες από τον χώρο μας, αναλώνονται κυριολεκτικά στο να προσπαθούν ν' αμφισβητήσουν το κύρος του επίσημου φορέα της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας, λες και θα μπορούσε ποτέ αυτό να τίθεται οποτεδήποτε υπό την κρίση του οποιουδήποτε απεχθάνεται την ύπαρξη και δράση του. Δεν υπάρχει λοιπόν καμμία απολύτως «μη ένωση». Απλώς, από τη μία είμαστε εμείς οι οργανωμένοι Εθνικοί και από την άλλη πολλοί και διάφοροι πολλών και διαφόρων απόψεων, επιδιώξεων και προθέσεων, οι οποίοι δεν μας αφορούν. Έχουν βεβαίως κάθε δικαίωμα να υπάρχουν οι άνθρωποι, στο μέτρο όμως που δεν γελοιοποιούν το όνομά μας, τις αξίες μας και την Θρησκεία μας, και κυρίως, δεν επιτίθενται στην συντεταγμένη και αναγνωρισμένη από την Πολιτεία Ελληνική Εθνική Θρησκεία.

Ποια η θέση σας για τις θεωρίες περί της «Ομάδας Ε»;

Το παραμύθι περί μίας μεσσιανικής ομάδας Υπερελλήνων που θα μας «σώσουν» τάχα από τους εθνικούς μας «εχθρούς», έχει κατασκευασθεί από εκείνους που το κατασκεύασαν, με σαφή σκοπό να εγκλωβίσει πολλούς ημιμαθείς ή μεσσιανολάτρες στην παθητικότητα μίας εσαεί αναμονής αυτών των ανύπαρκτων «εθνοσωτήρων», όπως ακριβώς οι χριστιανοί περιμένουν την Δεύτερη «Παρουσία» του Τζεσούα. Σκοπός αυτού του παραμυθιού είναι να αδρανοποιήσει, να κατευνάσει, να αποκοιμίσει ή να τρελάνει. Αυτή η χονδροειδής εξουσιαστική απάτη στηρίζεται ωστόσο στο γεγονός ότι ήδη η αυτενέργεια ή το αυθυπεύθυνο των Ρωμιών είναι ανύπαρκτα, μετά από ειδική «προετοιμασία» τους στα ορθόδοξα σχολεία, στην ορθόδοξη οικογένεια και εν γένει στο γνωστό διαρκές «κατηχητικό» που καθηλώνει τη χώρα μας στο βυζαντινό σκότος.

Μπορώ να είμαι χριστιανός και παράλληλα να πιστεύω στα νομιζόμενα της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας;

Όχι. Κάθε αποκαλυπτική, μονοθεϊστική, προσηλυτιστική και παγκόσμια θρησκεία είναι εντελώς ασύμβατη με τις φυσικές κι εθνικές θρησκείες, στις οποίες ανήκει η Ελληνική Εθνική Θρησκεία.

Συχνά προβάλλετε και άλλες εθνικές Παραδόσεις από όλον τον κόσμο. Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον Ελληνισμό;

Ο φυσικός και ιερότατος νόμος της πολυμορφίας, δεν αφορά μόνον τα βιολογικά είδη, αλλά και τις κοινωνίες των ανθρώπων και τα πολιτισμικά δημιουργήματά τους, δηλαδή τους τρόπους ζωής τους, τις Παραδόσεις τους, και βεβαίως τις θρησκείες τους. Επί εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια, η ανθρωπότητα βίωσε μία θαυμαστή πολυμορφία, στην οποία χιλιάδες έθνη ζούσαν σύμφωνα με τις καταβολές και την ιδιοσυγκρασία τους, με τα δικά τους έθιμα και τις δικές τους θρησκείες. Πουθενά στον πλανήτη δεν υπήρχαν ίδιοι, ομογενοποιημένοι άνθρωποι, τουναντίον σε κάθε περιοχή άνθιζε ένας αυτόχθων Εθνικός πολιτισμός, δηλαδή Εθνισμός, του οποίου οι φορείς ήσαν αποκλειστικά οι άνθρωποι του συγκεκριμένου έθνους. Κανένα από αυτά τα έθνη δεν ενδιαφερόταν να επιβάλει τον πολιτισμό του, πόσω μάλλον την θρησκεία του, σε άλλα έθνη, παρ' όλο που πρόθυμα υιοθετούσαν το ένα από το άλλο πολιτισμικά στοιχεία που έκριναν πως ήσαν χρήσιμα γι' αυτά. Αυτή η υπέροχη πολυμορφία, καταστράφηκε αργότερα βίαια από τις επεκτατικές, προσηλυτιστικές, παγκόσμιες θρησκείες, της οποίας ένα θύμα υπήρξε και η Ελληνική Εθνική Θρησκεία, που υπέστη απηνείς διωγμούς, αλλά ευτυχώς δεν εξαφανίστηκε όπως χιλιάδες άλλες. Η σύγχρονη επαναναδυθείσα Ελληνική Εθνική Θρησκεία θεωρεί λοιπόν αυτονόητο καθήκον της το να υποστηρίζει όλες τις σωζόμενες Εθνικές Θρησκείες, Εθνικές Παραδόσεις και Εθνικές Κουλτούρες, σε κάθε σημείο της Γής, γι' αυτό άλλωστε υπήρξε το «1998» ιδρυτικό μέλος του «Παγκόσμιου Συνεδρίου Εθνικών Θρησκειών» («World Congress of Ethnic Religions», WCER), νυν «Ευρωπαϊκού Συνεδρίου Εθνικών Θρησκειών» («European Congress of Ethnic Religions», ECER). Για εμάς, παραφράζοντας μια δήλωση της ινδιάνας C. Gilday, «οπουδήποτε ανασαίνει κάποιος που ακολουθεί μια εθνική θρησκεία, συμβαίνει πολιτική και γράφεται Ιστορία».