Ανακοίνωση 411/ 21.05."2022"
Φαίνεται ότι ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος υποφέρει από τον σολιψισμό που πάσχει και ο «θεός» του, ο Γιαχωβάς. Γνωρίζοντας ότι η θεούσα κυρία που παριστάνει την υπουργό πολιτισμού δεν τολμάει να αντισταθεί στα εξεζητημένα βίτσια των θεοκρατών, ζήτησε από την υπουργό μακροημέρευσης της ορθοδοξίας την τοποθέτηση ενός σταυρού στη στέγη της Ροτόντας. Ο αδίστακτος ρασοφόρος επιχειρεί να επαναφέρει στο προσκήνιο, για ακόμη μια φορά, ιδεολογικές αντιδικίες και θρησκευτικές αντιπαραθέσεις που στο παρελθόν προκάλεσαν δυσάρεστα περιστατικά εντός του χώρου του μνημείου και αμαύρωσαν την εικόνα της πόλης.
Επικαλείται μάλιστα την αποκατάσταση της αλήθειας, την οποία βεβαίως αντιλαμβάνεται κατά το δοκούν, συνεπικουρούμενος από τα γνήσια τέκνα του θρησκευτικού φονταμενταλισμού της πόλης με τη μυωπική όραση, κάποιοι εκ των οποίων έχουν κατά διαστήματα διατελέσει σε καίριες θέσεις στο ΚΑΣ και στην Εφορεία Αρχαιοτήτων. Στην αλήθεια που αντιλαμβάνεται ο μητροπολίτης, το δικαίωμα χρήσης από την Ορθόδοξη Εκκλησία προκύπτει όχι ηθικά αλλά ποσοτικά, από το άθροισμα δηλαδή των ετών που λειτούργησε ως χριστιανικός ναός. Και αφού η τύχη δεν τους έκανε τη χάρη να γκρεμιστεί ο μιναρές από κάποια φυσική καταστροφή, πρέπει, κατά τη γνώμη τους, να ορθωθεί και ένας σταυρός προς εξισορρόπηση με το μουσουλμανικό στοιχείο.
Όμως η ιερότητα ενός μνημείου δεν αποτιμάται λογιστικά ούτε ποσοτικά, αλλά δηλώνεται άπαξ κατά την οικοδόμησή του και δεν αλλάζει παρά μόνο αν το επιλέξει η θρησκεία που το ανέγειρε. Η Ροτόντα λοιπόν, ανεγέρθηκε για την λατρεία του Μεγίστου Διός και των Μεγάλων Καβείρων και αυτή η λατρεία είναι η μόνη που νομιμοποιείται να πραγματοποιεί θρησκευτικές τελετές στο εσωτερικό της. Οτιδήποτε άλλο είναι βίαιος εκχριστιανισμός και καταπατά κάθε έννοια θρησκευτικής ελευθερίας.
Στην δήθεν αλήθεια του μητροπολίτη δεν έχει καμία θέση η ύβρις της μετατροπής του ιερού ναού του Μεγίστου Διός και των Μεγάλων Καβείρων σε εκκλησία από τους ομοϊδεάτες του εις βάρος της μορφής και του αρχικού προορισμού του, ως ναός της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας, όπως δεν έχει θέση και κανένας άλλος βανδαλισμός της εθνικής μας κληρονομιάς από το χριστεπώνυμο πλήθος. Ιεροσυλία για εκείνους είναι αποκλειστικά η μετατροπή εκκλησιών σε τζαμιά, όταν οι ίδιοι οι χριστιανοί, ως θρησκευτικοί επήλυδες, κακοποιούν Εθνικά Ιερά, γίνονται εξίσου βέβηλοι με τα θρησκευτικά τους αδέλφια, τους ισλαμιστές.
Στην δήθεν αλήθεια του μητροπολίτη η απόφαση της ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας που διασφαλίζει τον πολιτισμικό χαρακτήρα του μνημείου και τη μουσειακή του χρήση, είναι πολιτική επιλογή που δεν έχει την ευλογία του.
Στην δήθεν αλήθεια του μητροπολίτη η παράνομη τοποθέτηση μόνιμων θρησκευτικών στοιχείων στο εσωτερικό της Ροτόντας, όπως ο πακτωμένος σταυρός που δεν αποσύρεται ούτε καν κατά τη διάρκεια εκπαιδευτικών και πολιτιστικών εκδηλώσεων, δεν αποτελεί παράβαση του νόμου αλλά ικανοποίηση του θρησκευτικού ζήλου του ποιμνίου του. Ούτε βέβαια οι 12 λειτουργίες ανά έτος είναι αρκετές για την αδηφάγα εκκλησία, που της έχει ανοίξει η όρεξη να διεκδικεί όλο και περισσότερα με προφανή σκοπό την κατοχύρωση της αποκλειστικής θρησκευτικής χρήσης.
Ας ελπίσουμε ότι η πολιτεία, οι τοπικοί φορείς και το φιλοπρόοδο κομμάτι της τοπικής κοινωνίας θα αντιδράσουν εγκαίρως ώστε να επικρατήσει ο νόμος και η λογική και να προστατευτεί το μαρτυρικό μνημείο. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα ξαναδούμε εικόνες σαν εκείνες του μακρινού 1995, όταν ένα ανυπεράσπιστο μουσικό όργανο γρονθοκοπήθηκε από το αλαλάζον πλήθος ως βέβηλο και σατανικό.
Το Ύπατο Συμβούλιο των Ελλήνων Εθνικών ζητά από το Υπ. Πολιτισμού:
Α) Την απομάκρυνση του χριστιανικού σταυρού από το εσωτερικό της Ροτόντας καθώς βεβηλώνει το Εθνικό μας Ιερό, όπως η ημισέληνος βεβηλώνει την Αγ. Σοφία στην Κωνσταντινούπολη. Και, να μην επιτραπεί η περαιτέρω βεβήλωση και ο εκχυδαϊσμός του Εθνικού μας Ιερού χώρου με την τοποθέτηση ενός ακόμα σταυρού στη στέγη του.
Β) Αν υφίσταται θρησκευτική ελευθερία στο σημερινό νεοελληνικό κράτος, ζητάμε την πραγματοποίηση κάθε 8 Μαρτίου, Ημέρα μνήμης του ολοκαυτώματος των Ελλήνων Εθνικών με αφορμή την άγρια δολοφονία της φιλοσόφου Υπατία από τους πνευματικούς προγόνους του Άνθιμου, μιας ελληνικής Ιεροπραξίας προς τιμή του Μεγίστου Διός. Άλλωστε για τον Εθνικό Θεό των Ελλήνων ανεγέρθηκε ο συγκεκριμένος Ναός, όχι για να δοξολογείται ο «θεός» της ερήμου και της ερημώσεως.
ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΜΝΗΜΗ ΓΙΑ ΘΕΟΥΣ ΚΑΙ ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ
