Πάμελα Κονσταντίν, Αγγλία
Τούτη η αρχαία μαγεία εκδηλώθηκε
Όταν οι Έλληνες στις κλίνες τους βρισκόνταν
Πλεγμένη και δεμένη σα σε στέμματα δάφνινα
Γύρω από τα κοιμώμενα κεφάλια τους.
Αγκαλιά με της Φαντασίας τα φύλλα
Η Ελληνική νόηση απέκτησε σοφία
Κι αντελήφθη ένα βασίλειο Θεών
Πιο όμορφο κι απ τον Παράδεισο.
Μα εμείς που ταξιδέψαμε σε χρόνους
Που οι παλαιοί Έλληνες έχουν πιά χαθεί
Ζούμε σε μιά εποχή έξω από τη μαγεία
Του πανισχύρου Πανθέου.
Καμιά μαγεία δεν στοιχειώνει τη νόηση
Μήτε διαπλάθει τ' αφυπνιζόμενο μυαλό,
Κι αν κάποτε οι άνθρωποι το φως γνωρίσαν
Τώρα πιά ανόητοι είναι και τυφλοί.
Ας αφήσουμε λοιπόν των γεγονότων την ξηρότητα
κι ας μάθουμε πάλι
Ν' αγγίζουμε τ'άστρα ξανά,
Γιατί ολοκληρωμένοι δεν θα'μαστε
μέχρι οι Θεοί να ξαναρθούν κοντά μας.
At Delphi
This ancient spell was written down
When the Greeks were in their beds,
Woven and dound like laurel crowns
Around their sleeping heads;
Embraced by Imagination's leaves
Greek intellect grew wise
And perceived a kingdom of the gods
Fairer than Paradise.
But we who journeyed into time
Wen the early Greeks had gone
Line in an age outside the spell
Of the mighty pantheon;
No magic charms the intellect
Or shapes the waking mind,
And men who were illumined once
Are foolish now and blind.
So must we leave dry fact and learn
To touch the stars again,
For we are not whole until the gods
Re-enter our domain.
